viernes, 23 de mayo de 2008

AUTOCRÍTICA

Hoy hemos hecho un ejercicio muy bueno entre unas cuantas amigas que consistía en atribuirnos adjetivos. Creo que a todo el mundo le gusta saber qué es lo que los demás piensas de uno mismo. Sobre todo nos gusta saber lo que nuestros amigos piensan de nosotros.

De momento yo soy dialogante, conciliadora y autocomplaciente. Estoy completamente de acuerdo y así como las dos primeras creo que son cualidades muy positivas la tercera invita a la reflexión.

Es bueno ser autocomplaciente porque vives mejor contigo mismo pero la autocrítica es muy necesaria para no evadirte de la realidad. Es la única forma de mejorar.

Así que aunque soy autocomplaciente voy a hacer un pequeño esfuerzo y alto y claro voy a criticarme un rato. No es fácil. Requiere un alto grado de concentración y ser capaz de analizarme objetivamente. Verme desde fuera. Ponerme en vuestro lugar.

Ahí va, mis debilidades:

- Me rindo fácilmente: en lugar de luchar por conseguir los objetivos marcados, cambio de objetivos y no me siento tan culpable.
- Soy inconstante: mis motivaciones se evaporan. Me duran dos telediarios. Los objetivos a largo plazo son impensables para mí.
- No tengo fuerza de voluntad: me paso la vida planteándome metas que abandono porque requieren un esfuerzo que no estoy dispuesta a hacer. Quiero tener más espíritu de sacrificio pero no lo consigo ¿porque soy autocomplaciente? puede ser.
- Tengo miedo al compromiso: sé que suena raro, pero es verdad, lo he descubierto, en el fondo de mi corazón tengo miedo a comprometerme. Tengo miedo a tomar decisiones que me liguen a algo o a alguien de por vida. Es algo que critico abiertamente en la gente pero creo que a mí también me pasa. No hay más que conocer mi historia vital. Busco parejas con tanto miedo al compromiso como yo y luego las culpo de que no funcione. Y cuando funciona...me asusto.
- Soy vaga: siempre dejo para mañana lo que no tengo que hacer hoy
- Soy una llorona: mi vida es fácil, fácil y me empeño en quejarme por nimiedades
- Valoro poco las cosas importantes: Cuando tienes una familia que te consiente es fácil olvidarte de que no tiene por qué ser así. Tengo que aprender a dar las gracias no sólo de palabra si no también con mis actos.
- Soy autocomplaciente: jeje, es decir indulgente y poco crítica conmigo misma (según la RAE)

Esto es todo lo que he conseguido tras un rato de análisis profundo. Estoy inmersa en un proceso de mejora personal así que si a alguien se le ocurren más defectos míos que yo no puedo ver (los más arraigados son los menos reconocibles por mí) le agradecería un comentario al respecto. No habrá represalias, lo prometo. Pasará mi propio filtro antes de asumirlo o rechazarlo. No me marcará de por vida :)

Pues eso....CRITIQUEN, CRITIQUEN AHORA O CALLEN PARA SIEMPRE :)

BESOS

6 comentarios:

Pilar dijo...

"JO TIA",debo decir que empatizo y me solidarizo totalmente contigo porque tus 8 puntos los cumplo todos, :( De hecho yo me voté a mi misma como autocomplaciente... No puede ser, yo también voy a hacer reflexión y autocrítica porque esto hay que superarlo....

De todos modos... ¿estás segura de que tu cumples esos 8 puntos???? Yo te veo muy muy muy lejos...:)

Un beso y buen sabado

多洛雷斯 dijo...

Maru coño que eu tamén cumplo esos puntos, seremos trillizas? jejeje
Eu que creo que che conozo un pouquiño e como pides abertamente que che critiquemos jeje vouche a decir que: a veces, SOLO A VECES, eres un pouco "mandona" jajajajajajaja, aínda non olvidei o da bola de pinchos de colores entendes! jajajajaja
Para min eres a mellor e non tes que cambiar nada, o que tes que facer é loitar por non perder todas as cousas boas que forman parte de ti.

LA MARU dijo...

jajaja, acepto mandona, es más, añado quisquillosa e intransigente con según qué cosas....jajaja...¿alguien da más?

Nat dijo...

A ver, que yo creo que estas siendo mucho más que autocrítica, pues si bien hay cosas de las que has puesto que efectivamente eres, sin ellas no sería Maru, verdad?
Pues nada, que ser autocomplaciente no tiene nada de malo, siempre y cuando se vayan teniendo metas y no nos vayamos quedando en el camino, y eso a ti no te ha pasado ni te pasará.

Lucía dijo...

pues yo no coincido contigo....jejejejeje y no me pareces autocomplaciente, hay quien lo es muchisimo mas que tu!!!!
Si fueras autocomplaciente no estarías de la ceca a la meca haciendo un master para mejorar....te habrias quedado en tu trabajo sin esperar nada mas, para mi eso es ser autocomplaciente!
ale he dicho!
Un beso....muac!

Anónimo dijo...

Yo estoy con Lu, como carallo vas a ser todo eso si has tenido el valor de hacer ese master y otras muchas cosas que la mayoría de la gente ni se plantea??
Yo de ti tachaba el último y los 5 primeros puntos, y los cambiaba por "un poquito negativa", no?

biquiños mil