miércoles, 21 de noviembre de 2007

TENGO 31

Cuando era pequeñita y pensaba en alguien de 31 años me imaginaba a una persona casada, con hijos, con su casa, su coche, su trabajo. Con una vida hecha y derecha. Un ser con las ideas claras, con respuestas para todo y la experiencia suficiente para discernir el bien del mal, lo justo de lo injusto. Lo sensato de lo insensato.
Pero ahora estoy aquí y me río de mi yo pequeñito. Cuánta ingenuidad.
Después de 375 meses de vida he descubierto que sigo siendo una niña. Que he cambiado, he crecido, pero mis sentimientos (que no mis pensamientos) siguen siendo los de una pequeña de 10 años. Por momentos me siento culpable por lo poco que he evolucionado y por momentos me siento orgullosa por la misma razón. Me doy cuenta de que sigo actuando empujada por sensaciones, por emociones, por instintos... con la única diferencia de que ahora me molesto es buscar excusas sensatas que justifiquen mis decisiones insensatas. Han cambiado las formas, pero no el fondo.
Creo que soy infantil, o tal vez ingenua como dice siempre mi padre. He ganado en recursos, en seguridad, en conocimiento y todo esto me vale para considerar mi realidad de una forma más global, me da la capacidad de análisis que no tenía hace 20 años, pero nada más. Sigo siendo una niña y no sé si quiero dejar de serlo.

11 comentarios:

Eva dijo...

Pues como te sigas poniendo chichos (o coletas), no sólo te vas a seguir sintiendo como una niña, sino que lo vas a seguir pareciendo.
Bicos, nenita.

Anónimo dijo...

no estoy de acuerdo con Eva, a mi me molan los chichos!!!

Parecer una niña de 20 tiene sus ventajas también, no???

LA K

Anduriña dijo...

Yo creo que es genial ser un poco Peter Pan a los 31 años.

La verdad es que para mí sigues siendo nuestra baby, pero que no tiene nada de ingenua, con una gran personalidad y que actúa siempre en consecuencia de lo que piensa.

Muac,
Di

多洛雷斯 dijo...

E como ñons pensabas vivir neste mundo mundial sen moverte por sentimentos? Eu e que non sei moverme doutro xeito e non son nada racional jeje. Pois eu véxoche moi madura, ou será que eu sigo nos 15? Sexa como sexa, non che cambio por nada, estas no punto exacto. BIKIÑOS

多洛雷斯 dijo...

jOER CANTA REPETICIÓN DE EU, EU E EU........AINS

Lucía dijo...

Pues no cambies! A mi me gustas asi... Es más tuviste una epoca que parecias mayor y no me gustaba nada, pero nada.... No cambies!
Un besin

rosanalpz dijo...

En mi cole, cuando era pequeña, la profe nos dijo que escribiéramos cómo nos veíamos de mayores. Yo no supe qué poner. Mientras mis compañeras y compañeros escribían eso que tú cuentas, casados, con hijos, bla, bla, bla, yo no sabía qué poner. El resultado es que no soy nada de eso; me ha costado muchos años saber qué quiero hacer y atreverme a ello.
¿De verdad crees que eres infantil? No tengo el placer de conocerte personalmente, pero por lo que te voy leyendo y por lo que he vivido con chavales de 6 a 12 años, te aseguro que tienes un pensamiento mucho más elevado y maduro que ellos, afortunadamente.
Tener otro sistema de valores diferente a la media no es ser infantil. Es simplemente no ser como la media. Y eso no es malo en absoluto.
Que sepas que te leo, aunque no diga nada.
Un beso, guapa. Estás estupenda con esos "chichos", como dice Eva.

Pilar dijo...

Es fantástico no perder nuestro yo-infantil. Si todos lo conserváramos, el mundo iría mejor. Seguro.
besos

carmen dijo...

Maru yo tampoco a mis 59 años he perdido mi espiritu infantil, eso no se pierde nunca, muchas veces cuando hay una tormenta o tengo miedo por algo me acuerdo de mi madre y de que me metia en la cama con ella tan calentita, con ese olor especial que tienen las madres y se me pasaba todo y encontraba una paz inmensa, bueno pues al acordarme me parece que la tengo conmigo y me vuelve a inundar esa sensación de paz que tenia entonces de superprotección y me siento muy tranquila y feliz. Ahora te quiero aclarar lo de los bancos, hija es una metafora, odio tener que ir al banco pero desgraciadamente estos últimos meses es casi mi visita diaria obligada, me tratan muy bien pero estoy harta de sentarme en el silloncito y escuchar los rollos de los asesores diciendote que te van a resolver la vida totalmente y que tu dinero va a valer el doble que el de los demás mortales, aclarado?
Un besazo

Anónimo dijo...

jajajaja ... CIERTO!!! me acuerdo de esa época en la que parecía mayor... con sus mechas rubias... parecía de NUEVAS GENERACIONES!!!

TE PREFIERO PETER PAN, SIEMPRE!!!

LA K

Anónimo dijo...

Hola! He llegado a tu blog y he estado un ratito leyendote... muy chulo!

Pero mi comment es un comment lleno de intereses ocultos... jijiji... ¿ME PUEDES ENSEÑAR A CALCETAR? Me encantaria hacerme una bufandaaaaaaaa!!!!!!! (Actualmente me hago collares, pendientes y todas esas cosas, pero nunca nadie me ha enseñado a tejer-calcetar-ganchillear, como quiera que se llameeeeeee).