viernes, 16 de noviembre de 2007

TE LA DEVUELVO :)

Algún día tenía que ser Dolo, llegó, este es el día.

- Escena: FIESTA EN PISO DE ESTUDIANTES, AÑO 99 (creo)!

- Personajes: Carlos (novio de Loli o 'proyecto de' o lo que quisiera que fuera aquello ) y Jesús (hermano del novio de Loli y novio de Alexandra que era a su vez nuestra compañera de piso), amigos de Carlos y Jesús, otras compañeras de piso...

- Trama: Había sido ésta una fiesta improvisada porque venía Jesús (novio de Alexandra, hermano de Carlos y fumador empedernido de cigarros de nuez moscada) con unos amigos de visita y creo recordar que no había comida (raro...) pero sí unos cuantos litros de calimocho repartidos en garrafas de 5 litros...cutre, cutre...ambiente estudiantil 100%.

Jesús iba a venir en tren mientras que sus amigos venían en coche. Nosotras esperábamos en casa poniéndonos guapas...ya sabéis...arreglándonos el pelo y esas cosas mientras empezábamos a dar cuenta del calimocho que creo recordar era uno de los peores que probé en mi vida. Dolo llevaba unos cuantos días viviendo de agua con limón y suero debido a una 'gastrointeritis' que arrastraba desde hacía tiempo por lo que el calimocho enseguida la puso contentilla...

Llegaron los amigos de Jesús (poco agraciados, oh....nuestro gozo en un pozo...pero ya se sabe...no hay chicos feos...hay litros de calimocho de menos...)
Al rato llama Jesús informando de que había predido el tren y que sólo podía coger uno que lo dejaría en una estación un poco más cerca de nuestra ciudad pero aún así a hora y media en coche...su amigo (eso son amigos y lo demás son tonterías) se ofrece a ir a buscarlo lo que supone casi tres horas de retraso para el comienzo de la fiesta. No pasa nada, nosotras la vamos empezando y luego ya...si tal...que se unan.

- Situación: Las chicas del piso, el 'novio o lo que quisiera que fuera aquello en aquel momento' de Loli y 15 litros de calimocho. Pintaba bien la cosa.

Unos vasos después (no muchos) vi que la cara de Loli se tornaba seria y pálida...'la gastrointeritis'- pensé yo...-a gastrointeritis-dixo ela. No bebas más, tómate el suero, o mejor no que ya se sabe que mezclar no es bueno...¿estás bien? .....

Carrera al baño....no, no estaba bien. Vomitona. -Marunopuedoconmivida-risas-llantos...esta chica no está bien...
Proponemos suspender la fiesta pero mi Dolo es fuerte y no se rinde...que no...que se me pasa.......¡os collóns!

Dolo se nos va...delira...se ríe...llora...vomita (todo color rojo calimocho). Las chicas intentando convencerla para ir a urgencias...pero ella que no....que es la gastrointeritis...que se me pasa....
Llegan los chicos. Bien, ya tenemos coche...Dolo...a urgencias y a callar ¿eh? Yo es que cuando quiero tengo un carácter...¿o fue Jessica la que la convenció? Bueno, el caso es que llegamos a urgencias y el diagnóstico fue rápido...

APENDICITIS. AL HOSPITAL YA, YA. PERO YA.

El amigo de Jesús (bendito él que venía para una fiesta y acaba en un hospital) hace las veces de ambulancia. Llegamos (3 de la madrugada) y sientan a Dolores en una silla de ruedas...hay que esperar a que venga el de las radiografías...no quieren abrir sin saber...
4 de la madrugada...
5 de la madrugada...
6 de la mañana....
¿y el de las radiografías? es que esta chica se nos muere...

De lo que pasó a continuación ya no me acuerdo muy bien...el cansancio...el calimocho..la angustia...tengo lagunas...sólo recuerdo que la operaron a las 4 del día siguiente (sin radiografías) y que utilizaron el método 'cunchinfunfun' que está en desuso y que le ha quedado una cicatriz que parece una morcilla mal atada (te reto a que pongas fotos del desaguisado, Dolo). También recuerdo que estuvo meses metiéndose en un agujero que le dejaron en la barriga metros y metros de vendas que aquello parecía el túnel del metro...y que se le infectó un par de veces y que casi la perdemos otra vez...jejeje

Pero ya está sana y salva y nos ha dejado esta bonita historia para la posteridad ;)

Por cierto, al amigo de Jesús le llevó el coche la grúa al día siguiente porque al volver del hospital lo había dejado mal aparcado...dice que no guarda un buen recuerdo de su visita....pues no entiendo por qué....¿tú lo entiendes, Dolo? :)

BESITOS, BESITOS, BESITOS

14 comentarios:

Eva dijo...

Ja, ja, ja...
qué buena

No es una cicatriz cualquiera, es un recuerdo de batalla. ;-)

多洛雷斯 dijo...

Ja, ja,ja,. Contastes todo moi ben Maru, sólo vou puntualizar un par de cousas para que todo quede máis simétrico ok?ji.

Unha vez no hospital a vomitona era continua, a Jessica (compañeira de piso) dormida nuha silla e coa baba asomando. A Maru media dormida-borracha, era unha mezcla extraña, e o pobre de Isaq (ese que foi a buscar a Jesus a 3 horas de camiño, que logo me levou a min ó hospital e que ó día seguinte lle levou o coche a grúa) aguantando o tipo como podía.

Dende as 3 ata as 16 estiven nunha camilla de urxencias, olvidada polos médicos que só volveron a por min cando decidiron operarme. Unha señora da limpeza deume unha bolsa para poder vomitar e tiña que atala e desatala de cada vez porque nadie ma veu cambiar, ó final xa non podía con ela (esto queda un pouco asqueroso pero foi a atención que me prestaron nese puñetero hospital)

Creo que vou subir a foto da cicatriz, fareino cando suba a das camisas estilosisimas e así fago un pupurri je. BIKIÑOS

PD: gracias por sacar o teu carácter aquel día MAru porque non sei que pasaría se seguise esperando máis..........

Pilar dijo...

Jooooooooder, me he quedado flipando (y lo reconozco, me he reido mucho, y tambien con las puntualizaciones de Loli, jaja)

Pero una duda me asalta...LOLI,¿NO PUSISTE UNA DENUNCIA AL HOSPITAL???
NO me puedo creer que te tuvieran doce horas esperando con una apendicitis!! y nada más que una bolsa atada a la camilla!!!!

Al menos te pondrían anestesia no????

uf, y yo queria ir a dar a luz a Galicia...no se no se...!!!

Besos y buen fin de semana!!

Star-spangled banner dijo...

Qué fuerte, ¿pero así funcionan las urgencias españolas? No soy médico y una apendicitis tampoco es un infarto de miocardio pero tampoco pueden dejarte así, sin hacerte caso ni nada tantas horas, ¿no? No sé cuánto tiempo tarda una apendicitis en transformarse en una peritonitis, que eso sí que tiene más miga.

a veces prefiero vivir en la ignorancia y pensar que el sistema sanitario español funciona.

Loli, pon una foto de la cicatriz, anda.

Buen fin de semana

Star-spangled banner dijo...

y sí, yo hubiera denunciado al hospital por la atención y por la cicatriz.

Anduriña dijo...

Pero, ¿vosotras qué queréis?, ¿entrar en el libro Guiness de los records en organizar fiestas con final desastroso? Pobriña Dolo, me imagino lo mal que lo has tenido que pasar, menos mal que tenías a la Maru a tu lado, aunque por lo que veo no estaba tampoco muy despierta, je je.

Bueno, espero que nuestra juntanza tenga un final totalmente distinto y todo el mundo acabe muy bien y pasándonoslo de p.m.

Muac, Andu

Lucía dijo...

jajajajajajajajajajajaja!!!! me descojonoooo, es genial!!! la historia claro, porque la pobre Dolo tuvo que pasarlo fatal, pero fatal... Estoy pensando en que yo tb tengo una historia de una fiesta antologica con la Maru de por medio...¿te acuerdas de aquella en la que Roberto te perseguia porque habia que desnudarse y Juan antonio, que mide 2m, sse pasó la noche haciendo el pino puente????
Ayyy nunca olvidaré esa fiesta, ni la comida que hiciste!!!
Un besin

Anónimo dijo...

pero Dooooooooooo....... lo que no te pase a ti...jejeje
con esto creo que queda abierta la veda a que todas contemos las batallitas de alguna fiesta-botellón que acabase en catástrofe... os acordáis chicas las fiestas en casa del padre de Noemí, en la de Maru o en mi piso de la Guardia???? jajaja

Y hablando de la Guardia... la última de Huguete... resulta que estabamos cenando viendo las noticias y estaban hablando de la guardia civil... y como es mi peque de espontáneo...
-mami..
-que?
-tengo una idea!!! la guardia civil se llama igual que donde viviamos antes!!!
-es verdad!!!-exclamo.
(pucheritos y tono mimoso...)
-joba.., yo quería vivir allí...
le digo:
-ya y yo también!!! nos llevamos nuestra casita de piedra para allí??? (su casita de piedra para él es lo más de lo más)
-si,mami!!!
continuo:
-claro allí estaba la abuela, el abuelo, Tola, Ton, está Mari, Jose, el parque de Pías... el mar, las playas...
Hugo pensativo (como es él, absorviendo todo...) y exclama:

MAMI, ADEMÁS,... ADEMÁS ALLÍ HAY CHINOS!!!!

jajajajaja

para las que no conoceis donde vivía antes, contaros que el piso donde estabamos estaba encima de un bazar chino del que mi hijo era su máximo cliente, jajaja, tanto es así que ya lo conocían y le regalaban cosillas... pero manda narices!!! con todo lo que tiene allá que le mola... lo que más echa de menos son los chinos, es muy fuerte!!!
jejeje

buenfindemaruxiña!!!
estaré el sabado por el mercadillo o en los chinos, te llamo!!!
besos,
La K

Anónimo dijo...

Ja ja, este Hugo es la monda lironda. Normal que se acuerde de los chinos, yo también los echo de menos en Alemania, sniff (aquí turcos los que quieras, pero chinos, non che hai moitos)
Andu

Anónimo dijo...

Aquí , el proyecto de novio oigan xDD, esa noche fue un espectáculo , y te falto un detalle , en el autopista
cuando ya habíamos recogido a Jesús pinchamos , Amos que fue todo un espectáculo jajaa.

Un saludo señoritas.

Carlos.

多洛雷斯 dijo...

Que ilusión! o meu proxecto de mozo naquel entonces e MOZO na actualidade contestando o blog, e pódese saber porqué contestas no de Maru e no meu na de na? jijij. A verdade é que xa non lembraba que se vos pinchara unha roda aquela noite, gracias polo apunte wapo.BIKIÑOS

多洛雷斯 dijo...

star-spangled banner non sei canto tarda en convertirse en peritonitis pero cando me viñeron a buscar os celadores dixeron" te van a operar ya porque si esperan una hora más esto va a ser peritonitis". Non denunciei e debin habelo feito, agora vexo na distancia que foi un error quedar de brazos cruzados. BIKIÑOS

LA MARU dijo...

Carloooossss, se agradece la presencia de hombres por estos lares...tú, la Loli y yo tendríamos unas cuantas noches más que contar, ¿verdad? jeje, bienvenido y a ver si repites...

Anónimo dijo...

Pois Loli no teu non escribín porque non aparecia por ningun lado jeje , e a maioria das cousas que comentas xa as falo contigo xDD .

E maria , so falando das vosas compañeiras de piso poderiamos facer 1000 post .. jejej.

Un bico pra todas ^^.

Carlos.