lunes, 15 de octubre de 2007

TENGO MIEDOOOO....

Decidme que siempre ha sido así, que no hay por qué preocuparse, que hay gente 'pa tó'.

Odio desconfiar, es la sensación más desagradable que he experimentado en mi vida junto con el dolor de oídos. La desconfianza nos debilita, las sospechas nos paralizan, el atisbo de la traición imaginada o real te destruye, te anula...

Así que no pienso sucumbir. Da igual que descubra confianzas traicionadas a mi alrededor continuamente (ya le he perdido la cuenta este mes), da igual que señoras con experiencia en la vida me digan que me tendré que acostumbrar, que la vida (y especialmente los hombres) son así. Que no hay escapatoria, que te toca o te toca.

No me rindo, no me da la gana, y no voy a aprender a aceptar lo que está claro que no acepto y no voy a pedir menos de lo que doy.

No necesito a alguien que piense que soy la más bonita del mundo, ni la más buena, ni la más lista, ni la mejor (porque no lo soy). No quiero que me siga allá a donde vaya, ni que renuncie a su vida por mí. No pido un 'te quiero' todos los días, ni que deje de ver a las demás, me gusta que me critique y que reconozca mis defectos. Me encanta que me riña y que tenga razón cuando lo haga.

Sólo pido respeto, sinceridad y confianza mututa (además de amor, 'course...). Sé que no puedo pedir que me quiera para siempre, pero sé que puedo exigir que me diga que ha dejado de quererme. Y que me lo diga a tiempo.

No es verdad, no tengo miedo :)

Porque aún confío, en mí sobre todo.

BESITOS

11 comentarios:

Pilar dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Anónimo dijo...

me gusta lo de: "Sé que no puedo pedir que me quiera para siempre, pero sé que puedo exigir que me diga que ha dejado de quererme".

Ante todo, hay que ser sinceros, además como tú dices, eso no se pide, pero yo creo que todos tenemos la misma posibilidad de recibir ese amor...

ah lunes, la melancolía pasea por tu nombre!!!

love u all,

La santiaguesa reconvertida

Eva dijo...

Yo no desconfío. Nunca. No desconfío de mi pareja, ni de mi familia, ni de mis amigos, ni de aquellos a los que quiero y me quieren, ni de mis compañeros.

Y si algún día empiezo a hacerlo, apaga y vámonos. Es hora de cerrar el chiringuito.

Porque en la vida solos no podemos (yo no puedo) y hemos de depositar nuestra confianza en los demás.

Anónimo dijo...

Esta claro que necesitamos confiar nos demáis para poder vivir con tranquilidade e non ter que estar continuamente mirando de reollo para ver en que momento che van a apuñalar, pero ;que pasa cando unha e outra vez eres acoitelada sen apenas deixar unha pequena trégua pola mesma ou mesmas persoas?. Pensas en dar unha oportunidade e ves que volven a fallarche, e volves a dar outra e volve a sucedelo mesmo... Acaso non se teñen razóns para desconfiar? Certo é que soen pagar xustos por pecadores, pero aínda queda xente legal en quen depositar a túa confianza sen miramentos ( de xeito a maioría da xente é legal). Son uns poucos/as indesexables os que causan estragos na autoestima de un, pero se tes a jodida experiencia de pasar pola traición (sexa cal sexa a súa índole) podes decir con toda rotundidade que: pode que che decepcionen unha e outra vez, pero chegará un momento no que se pon PUNTO E FINAL e se recorda a persoa causante do mal como un grano no cu que xa estoupou. Maru vas polo bo camiño! fai estoupar o gran!!!!!!!!!!!!!!!

Pilar dijo...

PUES SI QUE ES BONITO ESTE LUGAR!! ¿Y donde dices que está?? ¿Y dices que hay marisco (especialmente cigalas;D)????

LA MARU dijo...

Pues está en la esquina suroeste de Galicia, en la desembocadura del Río Miño y en la frontera con Portugal...y esto es sólo un pequeño ejemplo...que tengo más... :)
Marisco no...hay 'EL MARISCO', langostas, bogavantes, santiaguiños, cigalas, langostinos, camarones, bueyes, nécoras, centollos, percebes, berberechos, almejas, mejillones, navajas, erizos de mar, etc. etc. etc....

Anónimo dijo...

Ale Maru como lo vendes !!! Pilar hay marisco y más... que NO sólo de marisco vive el hombre (no la mujer, que vaya frase machista)!!! Te recomiendo que te vengas en veranito, la segunda semana de Agosto... son las fiestas... es entonces cuando retumban los bombos en el Monte Tecla al más puro estilo "celta", corre el vino por sus laderas y es la bacanal jajaja!!! (supongo que la Maru te habrá enviado fotos).

Maru respecto a tu entrada de hoy... p´alante como los de Alicante!!! RUMBO AL CAIRO!!! Y VIVIR!!!

Estoy contigo que si no confiasssssss ...... mal vamos!!!

y estoy totalmente de acuerdo con LA RIANXEIRA, granos fuera yaaaaaaaa!!!

LA K

Lucía dijo...

Yo como tu hermana... Confio,confio y confio hasta que dejo de confiar y eso es el fin...Aunque en ocasiones vuelvo a caer y confio de nuevo...Igual que tú, así que a ver si nos volvemos un poquito mas desconfiadas las dos!!!
De lo que si que me alegro es de que no tengas miedo, Viva!!!
Un besin

Pilar dijo...

Pues nada, ya organizaremos una excursioncita, pero para las fiestas no, que a mí las multitudes me aturden, jejeje...Eso sí, que sea veranito y pueda ir a la playa, que ya que nos ponemos...
Saludos!!!

Anónimo dijo...

Pues yo también confío. Creo que es la única forma de ser feliz, porque vivir con desconfianza , no es vivir. Eso sí, una cosa es confiar y otra, ser tonta, el cual no es el problema de ninguna/o de las/los que comentamos este blog...Bicos, Andu

Nat dijo...

Ay Maru, que has vuelto a ser la misma de siempre, de verdad de verdad, de la buena? (como dice mi angelito)

pues parece que si, y me tiene feliz.
Pero que hay que confiar
Hay que confiar
No queda otra, sino, viviriamos llenas de temores, inseguridadades y dudas, (y ya de eso sabemos mucho y stamos hartas no?)
Pues a confiar se ha dicho

Y sabes que en mi puedes hacerlo
;)

Bechitos